Σαν άγγελος με ματιά οργισμένη
στην κλίνη σου θα ξανάρθω
κι αθόρυβα μαζί με τους ίσκιους της νύχτας
κοντά σου θα γείρω.

Και θα σου δώσω μελαχροινή μου
κρύα σαν φεγγαριού φιλιά
και θωπείες σαν του φιδιού
που στο χαντάκι του στροβιλίζεται.

Κι ύστερα, όταν θα φθάσει το ωχρό πρωϊνό
άδεια τη θέση μου θα 'βρεις
μέχρι την ώρα που η ψύχρα θα πέσει του βραδιού.

Αντίθετα με τους άλλους, που με τη τρυφεράδα
τη ζωή και τη νιότη σου θέλουν να κατακτήσουν
κυρίαρχος εγώ, με όπλο τον φόβο θε να γίνω.