Η νιότη μου άλλο δεν ήταν από μια ζοφερή θύελλα
που σποραδικά διασχιζόταν από ήλιους λαμπρούς
Ο κεραυνός κι η βροχή φέραν τέτοια καταστροφή
που λίγα πια, απόμειναν άνθη ροδόχροα

Και να τώρα που στων Ιδεών το φθινόπωρο φθάνοντας
πρέπει τσουγκράνα και φτυάρι εκ νέου να πιάσω
να επαναφέρω τα πλημμυρισμένα αυτά εδάφη
όπου το νερό μεγάλους, σαν τάφους, λάκκους έχει ανοίξει

Και ποιός ξέρει αν τα καινούργια που ονειρεύομαι άνθη
σε τούτη, σαν την ακρογιαλιά πλυμένη γη
θα βρουν τη μυστική τροφή, που σφρίγος θα τους δώσει

Ω πόνε!, ω πόνε! Ο χρόνος, σκοτεινός εχθρός
που την καρδιά ροκανίζει, τη ζωή μας κατατρώει
κι απ' το αίμα που χάνουμε αυξάνει και δυναμώνει.