“Ομιχλώδης Ουρανός”

Το βλέμμα σου ατέλειωτη θυμίζει καταχνιά
Το μάτι σου μυστηριώδες (γαλάζιο άραγε, γκρι να 'ναι ή πράσινο;)
Διαδοχικά τρυφερό, ονειροπόλο, σκληρό
Τη ραθυμία αντανακλώντας και την ωχρότητα του ουρανού

Θυμάσαι εκείνες τις μέρες, άσπρες, χλιαρές και μουντές
Που κάνουν τις λαγγεμένες ψυχές να γεμίζουν δάκρυα
Όταν απ' το άγνωστο που τις σιγοτρώει σαράκι
ταραγμένες μέμφονται την ασθενική τους θέληση.

Θυμάσαι κάποιες φορές τους ωραίους ορίζοντες
Που ανάβουν φωτιές οι ήλιοι των μουντών εποχών...
Πως λάμπεις βρεμμένο τοπίο λάμποντας
καθώς οι ακτίνες του δύοντος ήλιου διαπερνούν τον ωχρό ουρανό.

Ω! γυναίκα επικίνδυνη, ω! ελκυστικά μέρη!
Θα σας λατρεύω άραγε, όπως τώρα το χιόνι και την πάχνη σας;
από τον σκοτεινό σας χειμώνα πάντα να αντλώ γευόμενος
απολαύσεις πιο έντονες κι απ' τον πάγο κι απ' το ατσάλι;