“Το δηλητήριο”/ Le Poison (Μάτια) (1857)

Το κρασί ενδύει και το πιο ταπεινό χαμόσπιτο
με μια φρεναπάτη χλιδής
χρυσοπόρφυρες ανταύγειες διαθλώντας
κάνοντας το να μοιάζει με παλάτι τρανό
σαν ήλιος που δύει
σκορπίζοντας χρώματα στον μουντό ουρανό.

Το όπιο μεταμορφώνει αυτό που δεν έχει όρια
μεγεθύνει το ατελεύτητο
επιμηκύνει τον καιρό, δυναμώνει τη λαγνεία
τις μαύρες και σκοτεινές ηδονές
Οδηγεί την ψυχή πέρα απ' τα όρια της

Όμως όλα αυτά ωχριούν μπρος στο δηλητήριο που ρέει
απ' τα πράσινα μάτια σου
λίμνες που μέσα τους, η ψυχή μου ριγεί κι αναταράσσεται
Οι σκέψεις μου σωρός εξυψούνται
πάνω απ' τα πικρά αυτά βάραθρα

Όμως όλα αυτά ωχριούν μπρος στο υπέροχο θαύμα
του σάλιου σου που κατασπαράσσει
που ρίχνει στη λησμονιά την ψυχή μου
στον ίλιγγο, χωρίς τύψεις παρασέρνοντας την
Άπνοη σέρνοντας την, στις όχθες του θανάτου!