Συχνά για να διασκεδάσουν, οι άνδρες του πληρώματος
πιάνουν τα albatros, πελώρια θαλάσσια πουλιά
που ακολουθούν το καράβι
-αργόσυρτοι του ταξιδιού σύντροφοι-
καθώς γλιστρά σε βάραθρα πικρά.

Στο σανίδι του καταστρώματος μόλις τα αποθέσουν
πόσο αυτοί, οι μόλις πριν λίγο βασιλείς του γαλάζιου
ντροπαλοί και αδέξιοι γίνονται, με τα αξιοθρήνητα πλέον
μεγάλα άσπρα φτερά τους, σαν κουπιά στα πλευρά τους να σέρνονται.

Πως αυτός ο φτερωτός ταξιδιώτης αδέξιος πια, και ράθυμος
τόσο ωραίος άλλοτε, πόσο κωμικός δείχνει και άσχημος
όσο ο ένας του τρίβει το ράμφος με ένα τσιμπούκι
ο άλλος τον κοροϊδεύει μιμούμενος τον να χωλαίνει
ανήμπορος τώρα πια, αυτός ο μέχρι πρότινος
υψιπετής βασιλιάς (του γαλάζιου)!

Έτσι κι ο Ποιητής, μ' αυτόν τον πρίγκιπα των νεφελών μοιάζει
που κυνηγά τη θύελλα, που αφ' υψηλού χλευάζει τον τοξευτή
πεσμένος τώρα εξόριστος μεσ' τη βουή του κόσμου
τα πελώρια φτερά του το βάδισμα να του εμποδίζουν.