 |
|
Jeanne Duval
↑ Jeanne Duval Ξέρουμε λίγα γι' αυτή την κρεολή που θα στοίχειωνε
στη ζωή και στο έργο του Μπωντλέρ για όλα τα επόμενα χρόνια. "Ο Μπωντλέρ αγάπησε πραγματικά μόνο μια γυναίκα τη Ζαν, την οποία συνεχώς και αφθόνως εγκωμίαζε." Ο Μπωντλέρ τη γνώρισε το 1842 (21) μετά την επιστροφή του απ' το τελευταίο του ταξίδι και δίχως άλλο του έφερε στη μνήμη "Το ιδανικό της μαύρης ομορφιάς". Κατοικούσε στο νούμερο 6 της οδού "της ακέφαλης γυναίκας" κοντά στο ξενοδοχείο Πριμοντάν και ήταν ηθοποιός σ' ένα μικρό θέατρο. Αυτό ήταν η αρχή μιας θυελλώδους σχέσης σχεδόν μιας ολόκληρης ζωής, που ενέπνευσε πλείστα ποιήματά του.  Jeanne Duval ζωγραφικο εργο Edouard Manet 1862 Είναι η ηρωϊδα της "υπέρτατης ερωμένης" στο ποίημα το Μπαλκόνι και δίχως αμφιβολία οι χάρες της του έδοσαν την έμπνευση για το Εξωτικό Άρωμα, την Υπέροχη κόμη, το Φίδι που χορεύει, Σε λατρεύω ως τον νυχτερινό ουρανό, Ανικανοποίητος πόθος (Sed Non Satiata) —όλα ποίηματα των "Άνθεων του Κακού", σειρά συχνά αποκαλούμενη της "Μαύρης Αφροδίτης". Δαιμονική, στοιχειωμένη, συγχρόνως άγγελος και δαίμονας η Ζαν Ντυβάλ ενσαρκώνει τη γυναίκα που είναι ταυτόχρονα αισθησιακή, προκλητική, επικίνδυνη, σκληρή, άπιστη— που κατέκτησε την ψυχή του ποιητή έτσι καθώς το σαρκικό πάθος που του δημιούργησε, πήρε τη διάσταση μις ισχυρής εξάρτησης. πηγή άρθρου= Literatura com On sait peu de choses
sur cette femme, une mulâtresse qui hantera la vie et l’œuvre de Baudelaire
des années durant. Baudelaire fait sa connaissance en 1842, à son retour de voyage: sans doute lui rappelait-elle "l'idéal de la beauté noire". Elle habitait au 6,rue de la Femme-sans-tête, près de l'hôtel Pimodan, et était alors comédienne dans un petit théâtre. Ce fut le début d'une liaison tempétueuse de presque toute une vie, qui inspirera de nombreux poèmes. Elle est la «maîtresse des maîtresses» dans le poème Le Balcon, et c’est sans doute ses charmes qui inspirèrent les vers de Parfum Exotique, La Chevelure, Le Serpent qui Danse, Je t’adore à l’égal de la voûte nocturne, Sed Non Satiata, série de poèmes des Fleurs du Mal souvent citée comme le cycle de la «Vénus Noire». Vampirisé, diabolisé, à la fois ange et démon, Jeanne Duval incarne la femme sensuelle, tentatrice, dangereuse, tribade, infidèle, troublant l’âme du poète épris d’une passion charnelle, qui prend la forme d’une dépendance forte. article source= Literatura com |
