Τη νύχτα που είναι μόνο νύχτα δεν την ξέρω πια
ένα και δύο: τη μοίρα μας δεν θα την πει κανένας
ένα και δύο: τη μοίρα του ήλιου θα την πούμε' εμείς.
Έτσι συχνά όταν μιλώ για τον Ήλιο
Μπερδεύεται στή γλώσσα μου ένα
μεγάλο τριαντάφυλλο κατακόκκινο.
Αλλά δεν μου είναι βολετό να σωπάσω.

Ώ νεότητα
πληρωμή του ήλιου
Αιμάτινη στιγμή
Που αχρηστεύει το θάνατο

... σήμερα είμαι νέος
Είμαι καλός ως τις πηγές του γέλιου μου...

Ήβη της μέρας πρώτη κρήνη της χαράς
Ναι θα στολίσουμε τη γη
Θα σφίξουμε τη μέρα
Θ' αλαλάξουμε
Στο στήθος της αληθινής μητέρας.

Ο χρόνος από τον πολύ ουρανό κύλησε ρόδινος
Ώ έλα μαζί μου να ιδρύσουμε τα όνειρα,
Έλα μαζι μου να δούμε τη γαλήνη.
Έλα λοιπόν απ' την αρχή να ζήσουμε τα χρώματα
Γενναίο το στήθος το αίσθημα έτοιμο να ξαναπετάξει
Έλα λοιπόν να στρώσουμε το φως
Να κοιμηθούμε στο γαλάζιο φως
στα πέτρινα σκαλιά του Αυγούστου
Ξέρεις κάθε ταξίδι ανοίγεται στα περιστέρια.