Δεν είναι αλήθεια ότι δεν μ' αρέσαν τα πατάρια
κι ας έγραψα το αντίθετο στα "Στέκια"
Απεναντίας, πολύ επιθυμούσα αυτές τις συναναστροφές
καιγόμουνα για συζητήσεις φιλολογικές, για συζητήσεις
στην άνεση του χρόνου που ήσυχα κυλά κι ανέμελα.

Κι όμως, κλεφτά περνούσα απ' του Λουμίδη, απ' το Μπραζίλιαν,
ας πουμε κομισσάριος μισοζαλισμένος
ή και σαν σνομπ
ζηλεύοντας του Νίκου Καρούζου την ελευθερία,
που καθημερινά τον έβλεπα παρόντα,
πίσω απ' το κρύσταλλο της βιτρίνας,
πάνω από καπνούς τσιγάρων και καφέδων να ονειροπολεί.

Και στο Βυζάντιο ποτέ δε μ' άφησε ο ρυθμός μου
να στεριώσω και να κάνω ένα ξενύχτι.

Σκέφτομαι, αν,
όπως συνέβη άλλωστε στην όλη μου ζωή,
που κάτι επιθυμίες τέτοιες τις φυλάκιζα,
αν, λέγω θα 'τανε καλύτερα,

αγκιστρια κι αγκυρες που μ' εδεσαν στα τετριμμενα και πεζα,
να τα 'χα αποφυγει.