Μικρός περίπατος, συνηθισμένος.
Μικρός και δεν βαστά
παρ' όσο δυό στροφές παλιάς μπαλλάντας
που κλείνουν πάντα με την ίδια επωδό.

Κι έτσι ξαναβρισκόμαστε στα ίδια
κι είμαστε με όλους σαν μεταξύ μας
πόσες φορές που πέφτουμε αντίκρυ:

Με την ίδια φιγούρα πίσω απ' την κουρτίνα
να σχολιάζει τον περίπατο μας στο στενό
με τη θάλασσα να μας τραβάει έγχρωμες φωτογραφίες
με τις κομψές γαίτες
να σβήνονται στο φως των νερών.

Με όλα τούτα έχουμε τόσο ταυτιστεί που απορώ:
Ποιά τέλος πάντων είσαι συ που περπατείς μαζί μου;