↞
Προμετωπίς βιβλίου
Β αθειά εις την άμμον βλέπω χαραγμένα πατήματα ζώντων παιδίων και ανθρώπων·
όμως που είναι οι άνθρωποι που τα παιδία;
Ο Αριστοτέλης Νικολαΐδης γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην Ψυχιατρική - κλάδος της Ιατρικής στον οποίο ανήκε ο αδελφός του Νίκος, καθηγητής της Ψυχανάλυσης στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, διώχτηκε, φυλακίστηκε μετά τα Δεκεμβριανά από τους άγγλους ως τη συμφωνία της Βάρκιζας. Μετά την αποφυλάκισή του υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία - για τριάμιση χρόνια - ως έφεδρος. Διεφώνησε με το ΕΑΜ διαχωρίζοντας τη θέση του. Συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι. Έργα του, μυθιστορήματα, ποιήματα και δοκίμια, μεταφράστηκαν στα γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά, ρωσικά, σουηδικά και σε άλλες γλώσσες. Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά (συνέχεια της γενιάς του '30). Το έργο του είναι επηρεασμένο από τη φροϋδική θεωρία, τον υπαρξισμό, τον σουρεαλισμό και τον λεττρισμό. Ήταν μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (αντιπρόεδρος το 1978). Έργα του όπως ελέχθη ανωτέρω, έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Του απονεμήθηκε το 1976 το πρώτο Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος για το μυθιστόρημά του "Η Εξαφάνιση". Έθεσε τέρμα στη ζωή του.
Από τη συλλογή ποιημάτων "Προσωπική Σημειολογία" - Κέδρος, 1985 (κυκλοφορεί)
|
