Άδη μαύρε χαιρετώ σε!

Δεν εχάρηκε ποτέ
Μάτι ανθρώπου για τον ήλιο
Καθώς τώρα εγώ για σέ

Από 'κει που 'λίγη αγάπη
κ' είναι πλάνεμα πολύ
Σε λιγάκι θα κατέβη
ο έρωτας μου να με βρή.

Χωρίς
τ' όμορφ' άστρο της αυγής
Άδεια κι άφωνη και μαύρη
Η Παράδεισο της γής

Μ' έχει σήμερα μηνύσει
Λίγην ώρα ακόμη ζω
Κι εκατάπια το φαρμάκι
Σαν αθάνατο νερό.

Όνειρο κοντό για μένα
Νειότη, αγάπη και ζωή
Όλα ονείρατα ς' τον κόσμο
Ναι, κι ο θάνατος τα λυεί.

Πως ευθύς δεν κατεβαίνεις
Πως αργείς γλυκειά ψυχή
Άχ! το ψυχομαχητό σου
Θέλ' είν' άγριο και βαρύ.

Τέτοια ομπρός ς' τους ίσκιους. όλους
Εξυπνούσε τους ηχούς
Το τραγούδι ερωτευμένο
Και τους έκανε γλυκούς.

Εκοιτούσανε τα χέρια
και το μέτωπο της νειάς.
Όπου ετρέμαν τα λουλούδια
Τα λαμπρά της παρθενιάς.

Ξάφνου ο Άδης μουρμουρίζει
Έπαψ' η γλυκειά φωνή
Πέφτει τ' όμορφο κορίτσι
στην αγκάλη του εραστή.

Τα τραγούδια μου τα ’λεγες όλα,
Τούτο μόνον δε θέλει το πης,
Τούτο μόνον δε θέλει τ’ ακούσης·
Αχ! την πλάκα του τάφου κρατείς.
 
Ω παρθένα! αν ημπόρειαν οι κλάψες
Πεθαμένου να δώσουν ζωή,
Τόσες έκαμα κλάψες για σένα,
Που ’θελ’ έχεις την πρώτη πνοή.
 
Συφορά! Σε θυμούμ’ εκαθόσουν
Στο πλευρό μου με πρόσωπο αχνό·
«Τι έχεις;» σου ’πα, και συ μ’ αποκρίθης:
«Θα πεθάνω, φαρμάκι θα πιω.»
 
Με σκληρότατο χέρι το πήρες,
Ωραία κόρη, κι αυτό το κορμί,
Oπού του ’πρεπε φόρεμα γάμου,
Πικρό σάβανο τώρα φορεί.
 
Το κορμί σου εκεί μέσα στον τάφο
Το στολίζει σεμνή παρθενιά·
Του κακού σ’ αδικούσεν ο κόσμος
Και σου φώναξε λόγια κακά.
 
Τέτοια λόγια αν ημπόρειες ν’ ακούσης,
Οχ το στόμα σου τι ’θελε βγη;
«Το φαρμάκι που επήρα και οι πόνοι
Δεν εστάθηκαν τόσο σκληροί.»
 
Κόσμε ψεύτη! τες κόρες τες μαύρες
Kατατρέχεις όσο είν’ ζωντανές,
Σκληρέ κόσμε! και δεν τους λυπάσαι
Την τιμήν όταν είναι νεκρές.
 
Σώπα, σώπα! θυμήσου πως έχεις
Θυγατέρα, γυναίκα, αδελφή·
Σώπα! η μαύρη κοιμάται στο μνήμα,
Kαι κοιμάται παρθένα σεμνή.
 
Θα ξυπνήση την ύστερη μέρα,
Εις τον κόσμον ομπρός να κριθή,
Και, στον Πλάστη κινώντας με σέβας
Τα λευκά της τα χέρια, θα πη:
 
«Κοίτα μέσα στα σπλάχνα μου, Πλάστη!
Tα φαρμάκωσα, αλήθεια, η πικρή,
Kαι μου βγήκε οχ το νου μου, Πατέρα,
Που πλασμένα μου τα ’χες Εσύ·
 
Όμως κοίτα στα σπλάχνα μου μέσα,
Που το κρίμα τους κλαίνε, και πες,
Πες του κόσμου που φώναξε τόσα,
Εδώ μέσα αν είν’ άλλες πληγές.»

Τέτοια, ομπρός εις τον Πλάστη κινώντας
Τα λευκά της τα χέρια, θα πη.
Σώπα, κόσμε! κοιμάται στο μνήμα,
Kαι κοιμάται παρθένα σεμνή.