Μάτια και μάτια επέρασαν έτσι από τα χέρια της. Μάτια ολάνοικτα, με παιδικήν αφοβίαν, που σ' εκοίταζαν αθώα κατάντικρυ· μάτια με παρθενικήν γλυκύτητα και χάριν· μάτια που είχαν την επίθεσι τολμηρή, σχεδόν άγρια και μάτια που είχαν την άμυνα συμπαθητικήν, ημερώτατη·μάτια γεμάτα από αιδήμονα συστολήν μέσα εις το σκιερό μυστήριον των μακρών βλεφαρίδων·

μάτια φουσκωμένα, γυμνά, με κόκκινους κύκλους μαδημένους· μάτια σβησμένα και άψυχα, μισόκλειστα και κατακουρασμένα· μάτια πονηρά και σπιθόβολα, που σ' εκοίταζαν λοξά, κρυφά και γοργοκίνητα· μάτια στεφανωμένα με τόξα μελανά, ακούραστα όργανα φαντασίας μολυσμένης· μάτια γαλανά σαν τον ουρανό· μάτια γλαυκά σαν τη θάλασσα, μάτια σκοτεινά σαν τη νύκτα, μάτια φωτεινά σαν τον ήλιο: - κάθε χρώματος και κάθε ψυχής και κάθε ηλικίας μάτια, που δυό ζευγάρια όμοια στον κόσμο δεν υπάρχουν!

Και όλα αυτά με το ασπριδερό, το υγρό και γυαλιστερό στίγμα της αρρώστειας, επάνω στο βολβό, με μιαν αδύνατη λάμψιν υποκύανη, σαν μαργαριταρόριζας -αλλού μικρό που μόλις εγεννήθη, αλλού μεγάλο που εθέριεψεν, αλλού θαμπό μονόχρωμο, αλλού στρογγυλευτό κανονικώτατα, αλλού ακανόνιστο σαν ξεσχισμένο- αλλά παντού, σ' όλα εκείνα τα μάτια, απαίσιον κι αξιολύπητον, εξομοιώνον τας φυσογνωμίας των αρρώστων εις μίαν έκφρασιν, που επροκαλούσε τον ίδιον οίκτον και την ίδιαν απέχθειαν.

Όμως, εκείνη η σκόνη η λευκή και αγνή, που τόσον απλό ήταν το μυστήριο της, έκαμνε θαύματα πραγματικώς. Ύστερ' από λίγες ημέρες, με λίγο τσούξιμο και με λίγα δάκρυα, το στίγμα εμαραίνετο, αφανίζετο, και τα μάτια ξανάβλεπαν ελεύθερα, καθαρά, ξάστερα, μ' όλη τους την υγεία και τη δύναμη.

Τώρα, τα δάκρυα που γλυκοσταλάζουν είναι αληθινά δάκρυα ευγνωμοσύνης, και τα βλέμματα υψώνονται στον ουρανό, παρακαλώντα για την ψυχή της γρηάς-Βαλέραινας, της συχωρεμένης, για την υγεία και την ευτυχία της νέας.