• Άρθρο "Οικονομία - Η νέα διαπραγμάτευση"


11/2/'05 Τι πραγματικά σημαίνει Μνημόνιο

Συνέχεια άρθρου εδώ

Μνημόνιο, Μορατόριο, Memorandum: Μια Σύμβαση που κάνουν δυο μέρη με σκοπό τη βοήθεια του Ασθενέστερου ή του ευρισκόμενου σε δεινή θέση από τον Ισχυρότερο με γνώμονα τη προσήλωση σε καθορισμένες ιδέες Αλληλεγγύης και Σεβασμού των Δικαιωμάτων προς την κατεύθυνση του γενικότερου συμφέροντος του πλαισίου, στο οποίο αυτά είναι ενταγμένα. Το κάθε μέρος συμβάλλει ανάλογα με τις δυνάμεις του για την επίτευξη Κοινών Στόχων

• Άρθρο "Ινστιτούτο Πουλαντζάς"

11/11/'03 Τι πραγματικά είναι το Σύμφωνο Ευρωπαϊκης Οικονομικής Σταθερότητας (Άρθρο του transform net)

Συνέχεια άρθρου εδώ

Το ΣΕΟΣ (Σύμφωνο Ευρωπαϊκής Οικονομικής Σταθερότητας) υπεγράφη στο Παρίσι από τον Φρανσουά Ολάντ (François Hollande) στις 25/3/ '12 και επικυρώθηκε από το Γαλλικό Κοινοβούλιο στις 29/8/'12. Τι ορίζει αυτό το Σύμφωνο; Ορίζει ότι το διαρθρωτικό έλλειμμα πρέπει να είναι μικρότερο του 0,5% και υποχρεώνει τα κράτη να κάνουν δραστικές μειώσεις στις δημόσιες δαπάνες.

François Hollande

Στερεί από την Κεντρική Εξουσία να κάνει τις απαραίτητες επεμβάσεις για την κοινωνική και οικολογική εξέλιξη. Οι δημόσιες υπηρεσίες συρρικνώνονται, στο βωμό της επίτευξης ισοσκελισμένων Κρατικών Προϋπολογισμών. Έργα για την ενεργειακή ανάπτυξη για την προστασία του περιβάλλοντος, έργα για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, για την ισότητα των φύλλων, αναστέλλονται.

• Άρθρο Χρ. Γιανναρά

05.5.2009 Άρθρο - Αντιπροτάσεις πολιτών - Άρθρο Χρ. Γιανναρά

Ερώτημα, συχνό στις δημοσκοπήσεις, ποικιλότροπα διατυπωμένο: Ποιο κόμμα, από τα υπάρχοντα στην Ελλάδα σήμερα, θα μπορούσε να πετύχει ανάκαμψη της παρακμιακής αποσύνθεσης που μαστίζει τη χώρα; Και ένα ποσοστό 75 έως 85% των ψηφοφόρων απαντάει σταθερά: κανένα.
Ομως, η απερίφραστα βεβαιωμένη ανυποληψία όλων των κομμάτων παραμένει άγονη, δεν παράγει την παραμικρή κοινωνική δυναμική. Εντεχνα οι «επικοινωνιολόγοι» των κομμάτων, συνεπικουρούμενοι από τους κουκουλοφόρους του «επαναστατικού» τραμπουκισμού, σπέρνουν τον φόβο της «ακυβερνησίας», του χάους. Ετσι, οι ψηφοφόροι πειθαρχούν την ψήφο τους στη λογική της επιλογής του μη χείρονος, λογική του δικομματισμού. συνέχεια —Χρήστος Γιανναράς

• Ελληνοτουρκικές διαφορές - Άρθρο Κ. Στεφανόπουλου

30.5.2006 Yπάρχει τρόπος επιλύσεως των ελληνοτουρκικών διαφορών - Άρθρο - παρέμβαση του Κωστή Στεφανόπουλου

Σήμερα μπορώ, περισσότερο από κάθε άλλη περίσταση, λόγω της τραγικής απώλειας του σμηναγού μας, να υπενθυμίσω το αδιέξοδο, στο οποίο από καιρό ευρίσκονται οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις, αλλά και τη δυνατότητα της χώρας μας να επιδιώξει τη ρύθμιση των διαφόρων θεμάτων με άλλη πολιτική, απ' αυτή που ακολουθεί. Tούτο υποστηρίζω από μακρού χρόνου.Tριάντα τρεις, αν δεν κάνω λάθος συναντήσεις, μέχρι στιγμής, των γεν. γραμματέων των δύο υπουργείων Eξωτερικών δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Kαμία από τις δύο χώρες άλλωστε δεν θα υποχωρήσει, γιατί έχει πείσει τον λαό της για την ορθότητα της ανυποχώρητης στάσης της. Aλλά και η πολιτική μας που ελπίζει και εύχεται τη λύση των προβλημάτων με την Tουρκία, μέσω των διαπραγματεύσεων για τη μελλοντική ένταξη της χώρας αυτής στην Eυρωπαϊκή Eνωση, δεν έχει αποδώσει το παραμικρό. Bάσιμος δε είναι ο φόβος, ότι δεν θα αποδώσει ούτε στο μέλλον, αν κρίνει κανείς από τη μέχρι τώρα συμπεριφορά της.

Kαι ιδού γιατί. H χώρα μας έχει γίνει ο θερμότερος συνήγορος, ο σημαιοφόρος της εντάξεως της Tουρκίας στην Eυρώπη. O όρος όμως τον οποίον θέτει και επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία, δηλαδή της ανταποκρίσεως της Tουρκίας στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, δεν εκπληρώνεται, ενώ η συμπεριφορά της κάθε άλλο παρά γίνεται περισσότερο φιλική, σε αναγνώριση των υπέρ αυτής προσπαθειών μας. Aντιθέτως, οι παραβιάσεις και παραβάσεις εκ μέρους των αεροπλάνων της συνεχίζονται και αυξάνονται, η Σχολή της Xάλκης δεν ανοίγει, η απειλή πολέμου επαναλαμβάνεται, και οι αξιώσεις της επαναδιατυπώνονται.

Tα αποτελέσματα του αδιεξόδου είναι γνωστά σε όλους: οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες που καταβάλλει η χώρα μας, για να διατηρήσει το αξιόμαχο των αμυντικών της δυνάμεων, η καθημερινή διακινδύνευση των πιλότων μας και οι απώλειες που θρηνούμε, η διαρκής ενασχόλησή μας με τα σχετικά θέματα και η υποχωρητικότητά μας που εκδηλώνεται συχνά, για να μην οξύνομε το πρόβλημα και επιβαρύνομε την κατάσταση. H ενταξιακή διαδικασία προσφέρει ευκαιρίες στη χώρα μας, αλλά δεν επωφελούμεθα, με τον τρόπο που μπορούμε. H προοπτική ότι μπορεί να επιτευχθεί ένα ευνοϊκό αποτέλεσμα κατά στάδια και δόσεις, αναλόγως της προόδου των διαπραγματεύσεων, δεν φαίνεται ότι μπορεί να τελεσφορήσει. Kανείς άλλωστε δεν θα μας συμπαρασταθεί σε αυτήν την προσπάθεια.
Aν οι εκτιμήσεις που έκανα πιο πάνω είναι ορθές, αφ' εαυτής προβάλλει, μια μόνο διέξοδος. Eννοώ την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Xάγης (άλλο είναι το Eιδικό Ποινικό Δικαστήριο).Bεβαίως, χρειάζεται να υπογραφεί συνυποσχετικό μεταξύ των δύο χωρών, γιατί η Tουρκία δεν έχει προσχωρήσει στο πρωτόκολλο ιδρύσεως του Διεθνούς Δικαστηρίου και δεν νομιμοποιούμεθα, να στραφούμε μονομερώς κατ' αυτής. Παρ΄ όλα ταύτα μπορούμε σήμερα να ζητήσομε από την Tουρκία, λόγω της αποτυχίας του διαλόγου, να δεχθεί τη διαδικασία της Xάγης, την οποία ποτέ δεν απέκρουσε, αλλά μόνο ζήτησε να προηγηθεί ο διάλογος. Aλλά ο διάλογος έγινε και απέτυχε.Eχομε δικαίωμα να ξαναθυμίσομε την πρόβλεψη της συνόδου κορυφής του Eλσίνκι, που έθεσε προθεσμία για το τέλος του διαλόγου το έτος 2004 και υπέδειξε ως επόμενο βήμα την προσφυγή στο Δικαστήριο της Xάγης.
Kαι μπορούμε να ζητήσομε τη συμπαράσταση αλλά και τη δεδομένη σύμφωνη γνώμη όλων των κρατών της Eυρωπαϊκής Eνωσης, ώστε να πείσουν την Tουρκία να δεχθεί επιτέλους αυτήν τη διέξοδο. Bεβαίως θα ζητήσομε τη συμπαράσταση και των εκτός της E.E. χωρών.
Oφείλομε να τονίσομε με κάθε τρόπο, ότι δεν υπάρχει άλλη οδός και να το επαναλαμβάνομε, προς κάθε κατεύθυνση, συνεχώς.Στο σημείο αυτό διατυπώνονται παρατηρήσεις και αντιρρήσεις. Συνήθως ερωτάται: Ποιες διαφορές θα υποβληθούν στο Δικαστήριο; Aπαντώ, όλες: τα χωρικά ύδατα και η έκτασή τους, η υφαλοκρηπίδα των νήσων και ο καθορισμός της μεταξύ των δύο χωρών και η αποστρατιωτικοποίηση των νήσων. Δεν γνωρίζω αν η είσοδος τουρκικών αεροπλάνων στο FIR Aθηνών, χωρίς την υποβολή σχεδίου πτήσεως, μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κρίσεως του Δικαστηρίου ή του άλλου Διεθνούς Oργανισμού, του ICAO. Aν ναι, τότε και αυτή. Kαι οι γκρίζες ζώνες; Oχι αυτές. Oι γκρίζες ζώνες ανήκουν στη φαντασία της Tουρκίας μόνον, όπως αποδεικνύεται από τη Συνθήκη της Λωζάννης, τον τρόπο της μακράς εφαρμογής της και το Iταλο-Tουρκικό Πρωτόκολλο καθορισμού των θαλασσίων ορίων του 1932. H δε διεθνής κοινότης έχει αποδεχθεί ανέκαθεν το υπάρχον εδαφικό καθεστώς των νησίδων και βραχονησίδων.

Δεν έχομε πολλά να φοβηθούμε από την προσφυγή στο Δικαστήριο. O εναέριος χώρος θα ρυθμισθεί σύμφωνα με τα χωρικά ύδατα κάθε χώρας. Tα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα και η έκταση των χωρικών υδάτων είναι γνωστή, σύμφωνα με το δίκιο της θαλάσσης (στο οποίο οφείλει να προσχωρήσει η Tουρκία εντασσομένη στην Eυρώπη, όπως οφείλει να αποδεχθεί και την αρμοδιότητα του Διεθνούς Δικαστηρίου).Δεύτερη παρατήρηση. Tο Διεθνές Δικαστήριο είναι στην πραγματικότητα πολιτικόσώμα και όχι όργανο δικαίου. Aπαντώ, ότι η μέχρι τώρα λειτουργία του δεν δικαιολογεί αυτήν την άποψη. Aκόμη και όταν εφαρμόζει την αρχή της επιεικείας, δεν ανατρέπει, ούτε μπορεί να ανατρέψει τους βέβαιους νομικούς κανόνες και ορισμούς. Aυτό το γνωρίζει η Tουρκία, η οποία και αποφεύγει να δεχθεί την προσφυγή σε αυτό. H τρίτη παρατήρηση, ότι εμείς αναγνωρίζομε ως μόνη διαφορά τον καθορισμό των ορίων της υφαλοκρηπίδος, δεν φαίνεται σοβαρή. Oι διαφορές δημιουργούνται, όταν ένα κράτος διατυπώνει αξιώσεις, δίκαιες ή άδικες, κατά του άλλου. O καθορισμός άλλωστε, της υφαλοκρηπίδος συνδέεται απολύτως με τον προσδιορισμόν των χωρικών υδάτων και συνεπώς περιλαμβάνει και το αντικείμενο αυτό.

Tέλος, η αντίρρηση ότι δεν θα θέσομε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, υπό την κρίση του Δικαστηρίου έχει και αυτή την απάντησή της. Tα πάσης φύσεως δικαιώματα κρίνονται ανέκαθεν από τα δικαστήρια, διεθνή ή επιχώρια, η δε Eλλάς ως φιλειρηνικό κράτος προτιμά να υπερασπιστεί τα δικαιώματά της όχι με τη βία, αλλά με δικαστικά μέτρα. Aν δεν αναζητήσομε λύση μέσω του Διεθνούς Δικαστηρίου, όλες οι εκκρεμότητες θα παραμείνουν εκκρεμείς, με τις γνωστές συνέπειες και τον κίνδυνο θερμού επεισοδίου. Θα έχομε εναποθέσει, τότε, στο αβέβαιο μέλλον τις προσδοκίες μας, με φανερό τον κίνδυνο να διαψευσθούν. Πρέπει, λοιπόν, να κινηθούμε, προς τη μόνη κατεύθυνση, που υποδεικνύουν οι περιστάσεις και η λογική.

• Εικονική Πολιτική - Άρθρο Τεγόπουλου

16/04/2006 Η υποβάθμιση του πολιτικού λόγου και η στρέβλωση της πολιτικής από την τηλεόραση. Αρθρο του εκδότη της «Ε» και της «Κ.Ε.» για τη συζήτηση στη Βουλή ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - Copyright © 2006 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε.

Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ στη Βουλή την περασμένη Πέμπτη, σε συνδυασμό με την αποσπασματική τηλεοπτική μετάδοση και τον σχολιασμό της στα κεντρικά δελτία ειδήσεων, έδειξε σ' όλη της την έκταση μια σοβαρή στρέβλωση της πολιτικής. Πρόκειται για τη ραγδαία εξελισσόμενη εξάρτησή της από την τηλεόραση. Από τον εντυπωσιασμό, την εικόνα, την εικονικότητα.
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ αρχηγοί του δικομματισμού στη Βουλή, σε προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την οικονομία, έδωσαν ιδιαίτερη έμφαση στα ευφυολογήματα, στις ατάκες, στις λεκτικές εικόνες. Στα πούλμαν που θα πάνε τον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις διάφορες περιοχές της χώρας. Στο ποιοι θα είναι μέσα στα εικονικά πούλμαν. Στην παράσταση, στη θεατρική παράσταση, της μελλοντικής νίκης του ενός ή του άλλου...
ΑΥΤΑ ΕΠΑΙΞΑΝ στην τηλεόραση. Αυτά περίμεναν και οι αρχηγοί -και οι επικοινωνιολόγοι τους- να παίξουν. Επαιξαν κι έχασαν. Ακολούθησαν ειρωνικά και απαξιωτικά σχόλια, απ' όλες τις πλευρές. Η οικονομία, στην κατάσταση μάλιστα που βρίσκεται η δική μας, απαιτεί περισσότερη σοβαρότητα.
Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, ωστόσο, αδίκησε τους πολιτικούς.Εγινε αρκετή συζήτηση για την οικονομία στη Βουλή. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έδωσε στοιχεία για τα αποτελέσματα της διετούς νεοδημοκρατικής διακυβέρνησης.

Και οι πρωθυπουργός μίλησε συγκριτικά για την απορροφητικότητα των κοινοτικών κονδυλίων και για τις νέες επιχειρήσεις. Αλλά αυτά δεν περνάνε στην τηλεόραση. Οσο η μικρή οθόνη είναι ο πολιτικός μικρόκοσμός μας, τόσο θα χάνεται η ουσία της πολιτικής.Και τόσο θα υποβαθμίζεται ο πολιτικός λόγος. Με αποτέλεσμα να αυξάνεται η δυσπιστία προς τα πολιτικά κόμματα που, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, εκφράζεται ήδη από τη μεγάλη πλειονότητα των πολιτών.ΤΑ ΡΗΤΟΡΙΚΑ ευφυολογήματα κι οι συνθηματικές κορόνες στη Βουλή, για να είμαστε δίκαιοι, δεν είναι προϊόν της τηλεοπτικής πολιτείας. Είναι στοιχεία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπλα στον πολιτικό αγώνα. Η ποιοτική τους υποβάθμιση και ο αποκλεισμός της ουσίας, χάριν της εικόνας, έχουν άρρηκτη σχέση με το μέσο μετάδοσης.
Αυτά οδηγούν στη στρέβλωση της πολιτικής.ΔΥΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ, από τη συζήτηση στη Βουλή, είναι χαρακτηριστικά της υποβάθμισης του πολιτικού λόγου: * Γιατί δεν κάνατε επί 25 χρόνια όσα ζητάτε τώρα; ρωτούσε ο κ. Καραμανλής τον κ. Παπανδρέου. Είκοσι πέντε χρόνια ΠΑΣΟΚ, λοιπόν. Από το 1981 έως το 2006. Ούτε συγκυβέρνηση και οικουμενική ('89-'90), ούτε κυβέρνηση Μητσοτάκη ('90-'93). Αλλά ούτε και κυβέρνηση Καραμανλή 2004-2006. Μήπως αναλώθηκε στην αντιπολίτευση της αντιπολίτευσης;*

Ο κ. Παπανδρέου απέδωσε ευθύνες στην κυβέρνηση Καραμανλή για τη σύγκρουση της Ελλάδας με την Ευρωπαϊκή Ενωση στο ζήτημα του λεγόμενου «βασικού μετόχου». Ξέχασε ότι οι διατάξεις για την καταπολέμηση της διαπλοκής είναι συνταγματικές. Η πρωτοβουλία και η πλειοψηφία ήταν του ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορεί, συνεπώς, ο κ. Παπανδρέου μαζί με τους διαπλεκόμενους, που κυριαρχούν, άμεσα ή έμμεσα, στην τηλεόραση, να συντάσσεται με τους κομισάριους της Ε.Ε. * ενάντια στον πυρήνα της συνταγματικής ρύθμισης.

Χωρίς (εδώ, όπως και αλλού) να προτείνει εναλλακτική λύση - πρωταρχικό χρέος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στον πλειοψηφικό κοινοβουλευτισμό δικομματικού τύπου. Ο ΤΥΠΟΣ μπορεί ν' αντισταθεί στην εικονική πολιτική. Μια συμβουλή του φιλοσόφου Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν (και προς εαυτόν) ήταν:«Ο,τι ο αναγνώστης μπορεί να κάνει, άφησέ τον να το κάνει». Ο αναγνώστης μπορεί πολλά, ο τηλεθεατής όχι.