Ψηλά μ' έναν πυρσό από στάχυα η λεβεντιά
Προχωρεί μεσ' στα κύματα και τραγουδάει:

Ώ παιδιά που με νιώθετε - πατριωτάκια του ήλιου
Με βέργες και παράξενα πουλιά στα χέρια
Με χλοερές καρδιές και μάτια καθαρά
Που ακούτε από τις παραλίες της ανατολής να βουϊζει
Ζεσταίνοντας στην αγκαλιά σας ένα φως απέραντο

Από την άκρη τ' ουρανού ως το βάθος της καρδιάς
Με πείσμα πορφυρό - πατριωτάκια του ήλιου.

Ακούστε με είμαι από τους δικούς σας δώστε μου ένα χέρι
Που ν' αγαπάει - μεμιάς να κόβει ολόκληρα τα όνειρα
Να κολυμπάει ελεύθερα στα νιάτα των νεφών
Η γη μιλάει κι ακούγεται απ' το ρίγος των ματιών.

Με τι πέτρες τι αίμα και τι σίδερο
Και τι φωτιά είμαστε καμωμένοι
Ενώ φαινόμαστε από σκέτο σύννεφο
Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν Αεροβάτες

Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας
Ένας θεός το ξέρει.
Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν
Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες

Φίλε μου, όσοι δεν ένιωσαν ποτέ, με τί
Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά
Χτίζουμε, ονcειρευόμαστε και τραγουδούμε!