Μές στο γοργό πλεούμενο που στα νερά σου τρέχει,
τώρα πού η ξάστερη βραδιά καμία πνοή δεν έχει
νάξερες θάλασσα καλή, μέ πόση τρικυμία —
χτυπάει ψυχές αδύνατες, νύχτα τυφλή και κρύα!

Γυρνούν τα γυναικόπαιδα στα αιματωμένα μέρη
όπου ο Σταυρός νικήθηκε του Τούρκου από τ' αστέρι
Στα κακορίζικα - για ιδές! - παρηγοριά δε δίνει
μήτε ουρανού χαμόγελο, μήτε πελάου γαλήνη.

Έχουν ακίνητα, στεγνά, σ' όλη τη φύση ξένα,
στην άβυσσο της απελπισιάς τα μάτια βυθσμένα,
και σαν απάνου στ' άπειρο κι έρμο στοιχείο θωρούνε,
τη μαύρη μοίρα τους αργά λες και σ' αυτό μετρούνε.
Φοβάται ο ναύκληρος να πει πως αύριο το καράβι
θ' αράξη στην πατρίδα του.
Κι έχουν πατρίδα οι σκλάβοι;

Ελπίδα θεία, που ξέμακρα,
σε βάσανα, σε πόνους,
έκαμες πλάσματα ως αυτά ν' αντισταθούν τρεις χρόνους,
γύρισε πάλε, ώ γύρισε!
Στου καραβιού την πλώρη έλα
η γυναίκα να σε ιδή, τ' ανήλικο, κι η κόρη,
ως, μ' ένα πράσινο κλαρί, ξανοίξανε μία μέρα
της κιβωτός οι κάτοικοι την άσπρη περιστέρα!

Έλα! Στον ίσκιο σου ας διαβούν
το νέο της τύχης ρέμα,
ψηλά ψηλά κοιτάζοντας με θαρρεμένο βλέμμα
Βάλε το χέρι σου γλυκά στα πονεμένα στήθια
που δε γυρεύουνε της γής ή τ'ουρανού βοήθεια
και από τον κόρφο της μητρός μες στου παιδιού το στόμα,
Ελπίδα θεία, το γάλα σου κάμε να τρέξη ακόμα!