Σαντορίνη - Ζωγραφικό έργο Κ. Μαλέας

Λιμάνι Φηρά

Aπρίλης '11 Ήταν απόγευμα ώρα τέσσερις. Αποβιβαστήκαμε με τις βάρκες. Ο ήλιος έλαμπε πάνω στη θάλασσα, τις πλαγιές των βουνών, στεφάνωνε την Οία και τα Φηρά με την ατέρμονη λάμψη του. Ζέστη κάποιοι στην αποβάθρα προς τον Άη Νικόλα είχαν ξαπλωθεί στην προκυμαία. Μόνο η Παλιά Καμένη απέμενε τυλιγμένη στη μαύρη μελαγχολική της εμμονή δίπλα στα ακύμαντα βαθύχροα νερά. Το ίδιο και η διπλανή της Μικρή.

Στο μοναδικό καφέ της παραλίας ήπιαμε μια φάντα και καθίσαμε ατενίζοντας το γαλάζιο.
Γύρω τα χωριά στεφάνωναν τους ψηλούς λόφους του νησιού: Φηροστεφάνι, Φηρά, Οία - όλοι οι οικισμοί του νησιού στη γαλήνια ησυχία απλωμένοι. Ήταν σα μια χείρα καλωσορίσματος που δινόταν εγκάρδια, φιλική στον επισκέπτη. Όλα δινόντουσαν σαν με την απλοχεριά ενός φιλόξενου, γενναιόδωρου οικοδεσπότη.
Μέσα στη μαγεία του απογεύματος που στραφτάλιζε στον ορίζοντα, ήταν αρκετό και μόνο το βλέμμα μας που αναπαυόταν στο ήρεμο και συνάμα βασανισμένο τοπίο. Η Καμένη έστεκε μπροστά μας σιωπηλή και εχθρική ενώ γύρω τα απόκρημνα χωριά στην Καλντέρα, ύψωναν το μεγαλείο τους μέσα στο κύκλο που έκανε η θάλασσα καθώς απλωνόταν στα ριζά τους. Ένας κύκλος σιωπηλής συνενοχής και συνάμα ανύψωσης προς τη δόξα που σώζει και αναγεννά. Αυτή ήταν η Καλντέρα με τη Μικρή και Μεγάλη Καλντέρα και το σιωπηλό λιμάνι των Φηρών ολόγυρα στο πέλαγος και τη σιωπή.