Το διήγημα "Ένα χαμένο πορτοφόλι" ανήκει στη συλλογή Διηγημάτων "Το πουκάμισο του καθηγητή" έκδοση 1993 Κέδρος ... Πίσω του ένας άλλος κόσμος ακολουθεί, έως τις ημέρες μας. Ένας κόσμος όπου τα πράγματα, τ' αντικείμενα που τον τριγυρίζουν γίνονται γι' αυτόν μάρτυρες της αιχμαλωσίας του. Ένας κόσμος που γυρεύει απάντηση - σκοτεινός και σαρκαστικός...

Με κοιτούσε, τον κοιτούσα. Εσύ με ξέρεις, Ντίνα. είμαι μια χήρα γυναίκα χωρίς υποχρεώσεις βέβαια, μια φτασμένη κομμώτρια. Κανείς δε ρωτά τα χρόνια μου. Ούτε που πηγαίνω ή από που έρχομαι στις διακοπές μου. Το ξέρεις ωστόσο, με ξέρεις —σε ζητήματα αξιοπρέπειας δεν κάνω υποχωρήσεις εγώ.

Σπυρος Πλασκοβιτης

Άκουσε τώρα και πες μου εσύ τι θα σκεφτόσουν, αν τον έβλεπες εκείνον τον όμορφο άντρα στο Άμστερνταμ να τριγυρίζει την πολυθρόνα σου, από την πρώτη στιγμή που κατεβαίνεις στο σαλόνι του ξενοδοχείου και να σου ρίχνει ολοένα ματιές; Ένας άντρας κάμποσα χρόνια νεότερός μου, περιποιημένος και καθόλου ρωμιός, αυτό να λέγεται. Έκανα στην αρχή αλλού νού, ότι δεν πρόσεχα, μα ήταν στ' αλήθεια πολύ "του τύπου μου" για να κρύψω ότι δεν με είχαν τραβήξει οι ματιές του. Δεν έκανε κι εκείνος την παραμικρή προσπάθεια να κρύψει ότι με παρακολουθούσε, ετσιδά που μ' έκοβε μ' αργό βήμα τούτες τις περίεργες βόλτες του στο χώλ, ανάμεσα σ' ένα σωρό καθρέφτες κολλημένους στους τοίχους. "Τι διάολο - εμένα; είπα μέσα μου. "Γιατί;.. "Πήρα μιαν ανάσα, δίπλωσα γάμπες και φουστάνι με τρόπο, καθρεφτάκι και κραγιόνι από την τσάντα —ό,τι κάνεις πάντα θέλοντας ν' αποφύγεις... Ή και για να περιμένεις που θα το πάει δηλαδή ο φίλος...

Εισοδος ξενοδοχειου Hilton, Istanbul - Βαζο με Liliums

Και τον βλέπω λοιπόν να σταθμεύει έξαφνα μπροστά στα κορίτσια της ρεσεψιόν και να τους λέει κάτι τις, και η μια από τις κοπέλες να παρατάει τον μπάγκο και να 'ρχεται σε λίγο κατά μένα με το πιο γλυκό της χαμόγελο.

"Αυτό είναι! Μου φέρνει το μήνυμά του", σκέφτομαι. "Είμαι μελαχρινή, μεσογειακή πολύ. Είναι βόρειος, ξανθωπός, νομίζω γαλανομάτης - δεν ήμουν βέβαιη... Αυτά συμβαίνουν, άκουσα, με τους ξένους στα καλά ξενοδοχεία— δε δίνουν και τόση σημασία έξω οι άντρες στην ηλικία, όπως εδώ στην Ελλάδα που κυνηγάνε μονάχα τα κοριτσόπουλα. Για να δούμε την περίπτωση λοιπόν." Και γίνομαι έτοιμη να πιάσω τα λόγια της ρεσεψιονίστας— λέξη δεν παίρνω όμως από τ' αγγλικά της. Το γυρίζει στα γαλλικά: "Μήπως θέλω να πιώ κάτι; Καφέ, ένα χυμό, μια μπίρα;..."

Να ρωτήσω ποιός την προσφέρει; Ιδού το ενδιαφέρον σημείο, μα δεν ξέρω καμιά γλώσσα, Ντίνα μου, ούτε δυό λέξεις — στην οργή! Και περιορίζομαι σε μια χειρονομία. Δεν καταλαβαίνει- νομίζει πως όχι - δεν θέλω. Και ξαναγυρίζει αδιάφορη στο μπάγκο της. Ευτυχώς δεν είναι για να του μεταφέρει εκεινού την άρνησή μου, την ακαταδεξιά μου. Γιατί εκείνος βρίσκεται κιόλας τώρα μακριά από το μπάγκο και συνεχίζει πάλι τις περίεργες βόλτες του, γύρω-τριγύρω στο πλακόστρωτο του χωλ με τον μεγάλο διακοσμητικό φοίνικα στη μέση.

Δεν παύει η ίδια ιστορία— να με τρώει με τα μάτια του και, μάλιστα, κομμάτι αδιάκριτα πια... "Πρέπει να του αρέσω" είπα τότε. "Δεν έχει άλλη εξήγηση, το πράγμα".
Αν και δεν ήταν αυτός, καθώς φαίνεται, που παράγγειλε στην κοπέλα να μου μιλήσει για τον καφέ, το χυμό ή τη μπίρα." Ε, λοιπόν τι γυρεύει; Ας αποφασίσει, ας ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του. Δεν έχει... δεν έχουμε καιρό άλλωστε. ΄Οπου νά 'ναι κατεβαίνουν οι φίλοι μου του γκρούπ από τα δωμάτιά τους και... χαίρετε!"
Ντροπή. ΄Ηταν σα να τον παρακαλούσα: "Κάνε μου τη χάρη, αποφάσισε!". Μ' έπιασε μια κοκκινίλα σα μάγουλα, φούντωσα. Εσένα δε στο κρύβω, μήπως το θέλει κανείς όταν του συμβαίνει;

Εντάξει, είμαι μια γυναίκα χωρίς άντρα από χρόνια, χωρίς υποχρεώσεις— το κομμωτήριο δουλεύει μια χαρά. Ξέρω να ντύνομαι και να χτενίζω τα μαλλιά μου... Είναι σπουδαίο μυστικό το μαλλί· και μόνο που τ' ακουμπάς, που το πλάθεις με τα δάχτυλα, καταλαβαίνεις την ηλικία της γυναίκας. Μέχρι και το χαρακτήρα της - συμφωνάς; Εγώ έφτασα να πιστεύω ότι μέσα στις πελάτισσές μου καταλάβαινα ακόμα και ποιά έχει ερωμένο. Να προσθέσω και τούτο: όλα τα κομμωτήρια στην Ελλάδα είναι για γυναίκες -το βρίσκω αδικαιολόγητο- ενώ στο εξωτερικό... Ετούτος 'δω ο άντρας, Ντίνα μου, που τριγύριζε ανάμεσα στους καθρέφτες, σου 'φερνε ανατριχίλα και με το μαλλί του.

"Όπως να βγήκε φρέσκος... φρέσκος απ' το δικό σου κομμωτήριο είπα, από τα χέρια σου!". Γυάλιζε θαμπά το μαλλί του, λιγάκι όρθιο, κατάξανθο... Γύρω εκεί στο μελίγγι να σγουραίνει και στα πολύ κόκκινα αυτιά του, σάμπως νά 'χε πυρετό. Χριστέ μου, τι μου θύμιζε, στ' αλήθεια! Τον καιρό που ήμουν κοριτσόπουλο, με την άσπρη ρόμπα στο κουρείο του θείου-Ανέστη —οδός Αραχώβης και Μπενάκη γωνία. Με τους άντρες άρχισα... η βούρτσα, η πούντρα στο χέρι, η μπριγιαντίνη... Κι έπειτα η κοκκάλινη τσατσάρα για τη χωρίστρα του άντρα — άλλο πράγμα, Ντίνα μου, το μαλλί εκείνο!