Το άλλο πρωί, όπως συνήθιζε, κάθισε στο πεζούλι του φάρου. Κοίταξε τo πέλαγο. Μια στιγμή του φάνηκε πως η θάλασσα αυλακωνόταν, κανένα μίλι μακριά, σα να περνουσαν δελφίνια και παίζαν.
Πολλές φορές έβλεπε στ' ανοιχτά να περνούν δελφίνια. Τα παρακολουθούσε να γράφουν τις αργές κινήσεις τους όξω απ΄ το νερό, πάλι να πέφτουν. —Γιάννης Ρίτσος: Μέρες Εξορίας (1945)

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για την ποίηση του Γιάννη Ρίτσου —ωστόσο εξακολουθεί να είναι μια ποίηση που δύσκολα πλησιάζεται.

Ο νους του αναγνώστη πρέπει να είναι απερίσπαστος και καθαρός, η καρδιά του δοσμένη ολότελα στην προσπάθεια να πλησιάσει κάτι απλό που ταυτόχρονα είναι μεγάλο, κάτι που είναι κοντά και ταυτόχρονα πολύ μακριά... Δύσκολο εγχείρημα...

O Ρίτσος αν και "εγκεφαλικός ποιητής" πλησιάζει τα πράγματα με μια εντελώς αθώα ματιά. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει - απλά γράφει ό, τι αισθάνεται και γεύεται με τη δύναμη ενός αφοσιωμένου στο μεγαλείο του ανθρώπου που είναι ταυτόσημο με το μεγαλείο του Δημιουργού του: (Άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης "Επιτάφιος") Το ίδιο πρέπει να προσπαθήσει να κάνει και ο μελετητής του έργου του —να προσπαθήσει να δει τα πράγματα με μια όσο γίνεται αφοσιωμένη και αγνή ματιά.

• Nεκρό Σπίτι
• Χρονικό
• Γράμματα απ' το μέτωπο
• Η σονάτα του Σεληνόφωτος 💛