Ειμαι το δάκρυ όλων των αδυνάμων
Είμαι το ψέμμα που τρέφει
Είμαι τα όνειρα που με τον καιρό σβηστήκαν
Είμαι το φάρμακο που εξαφανίζει όλα τα ίχνη.

Είμαι η ελπίδα που ποτέ δεν θα ζήσει.
Είμαι η καταιγίδα που ξέσπασε.
Στο μυαλό σταματημένο το τέλος της αρμονίας
Στη ζωή της αθλιότητας η βασιλεία
Στα μάτια ολική η έλλειψη του φωτός.

Ο θάνατος λόγος της ύπαρξης μου
Ο χρόνος χειρότερος εχθρός μου
Η ζωή είναι η πάλη μου μέσ' τα χρόνια που θα 'ρθουν
Το κλάμμα όλων των αδύνατων
Το ψέμμα που δίνει τροφή
Τα όνειρα που ξεθώριασαν στου καιρού τη δίνη.

Το φάρμακο που 'σβυσε όλα τα ίχνη
Η ελπίδα που ποτέ δεν θα ζήσει
Η καταιγίδα που ξέσπασε
Ο θάνατος της αρμονίας.

Η μιζέρια βασιλεύει
Η ολική έλλειψη του φωτός.

Είμαστε οι αισθήσεις που αφουγκράζονται
για μια ελπίδα που ποτέ δεν θα ενώσει.
Η επιφυλακή των συγχισμένων σκέψεων.

Προσβλέποντας στο σώμα μας και μόνο να μαζέψει
όλα τα σκόρπια που ξεχύθηκαν
όλη μας την ποίηση.
Φθόνος που μας τρώει τα σωθικά
μέσα σ' αυτό το τελευταίο μας άσυλο.