Μαγικό Κουτί :..Γιώργος Σεφέρης - Mαρούλη, Πόρος - Μέρες του '45-'51

Μέρες του '45 - '51 Βίλλα Γαλήνη Πόρος - Μαρούλη...

Μερες του '45 - '51 Βιλλα Γαληνη Πορος - Μαρουλη...

Πόρος - Μαρούλη

Δευτέρα, 21 Οκτώβρη 1946

Έφυγαν σήμερα την αυγή η Μαρούλη * με την παρέα, έφυγε και η Μίνα. Κατά τις 6 με ξύπνησαν φωνές: "Ο ήλιος! Ο ήλιος!"

Άνοιξα τα μάτια. Στα πόδια του κρεβατιού μου, το αιγινίτικο σταμνί που έφερα προχτές στην κάμαρα μου (μια μεγάλη ανοιχτή παπαρούνα τριγυρισμένη από πράσινα κλαδιά πάνω στο κίτρινο αργίλι), και στον τοίχο, οι αχτίνες του ήλιου που περνούσαν παράλληλες μέσα από τα παραθυρόφυλλα, ζωγράφιζαν μακρόστενα επίπεδα τριανταφυλλιά.

Άνοιξα το παράθυρο στο ανοιχτό πέλαγος, πέρα από το Προγυμνασήριο, ο δίσκος του ήλιου μεγάλος, διογκωμένος ακόμη από τον ορίζοντα, είχε ένα χρώμα που δεν είδα ποτέ μου -το χρώμα του χυμού του βατόμουρου, μια ιδέα πιιο ανοιχτό. 
Η θάλασσα αχάραχτη, χωρίς ανάσα. Οι πευκοβελόνες ακίνητες σαν αγκάθια αχινών στο βάθος καθάριου νερού. Πάνω στη γραμμή του ορίζοντα, ένα μαύρο καράβι σύρθηκε σιγά σιγά, όπως στο πανί του καραγκιόζη, υπογράμμισε αυτό το καταπληκτικό στεφάνι και χάθηκε.

Έπειτα τακούνια στα σανίδια της σκάλας, βαλίτσες, λέξεις, δάχτυλα -έφυγαν όλοι. (Τώρα που γράφω είμαι ακόμη μεθυσμένος, έχω το δυσάρεστο συναίσθημα του μεθυσμένου -σηκώνω δύσκολα και σπάνια το μεθύσι.)

Βγήκα στη βεράντα, κατά τη θάλασσα, η ώρα ήτανε πια 08.30, ο ήλιος ψηλά. 
Αδύνατο να ξεχωρίσεις το φως από τη σιωπή, τη σιωπή και το φως από τη γαλήνη. Κάποτε η ακοή άγγιζε έναν κρότο, μια μακρινή φωνή, ένα ψιλό τιτίβισμα.

Όμως όλα αυτά ήταν με κάποιο τρόπο κλεισμένα αλλού, όπως το χτύπημα της καρδιάς σου που ένιωθες μια στιγμή κι έπειτα το ξεχνούσες. 
Η θάλασσα δεν είχε επιφάνεια -μόνο οι αντικρινοί λόφοι δεν τέλειωναν στη γραμμή της γης αλλά τραβούσαν πέρα κάτω, ξαναρχίζοντας μια πιο θαμπή εικόνα της μορφής τους που έσβηνε απαλά στο βάθος ενός κενού. Αίσθημα πως υπάρχει μια άλλη πρόσοψη της ζωής.

(Γράφω δύσκολα, προσπαθώντας να αποφύγω γενικές λέξεις, προσπαθώντας να περιγράψω αυτό το απερίγραπτο). Την επιφάνεια την καταλάβαινες κοιτάζοντας μακριά τα κουπιά, όταν βουτούσαν με μια στεγνή αναλαμπή, όπως σπάζει ένα τζάμι στον ήλιο, ή ακόμη -αργότερα- όταν πέρασε κάτω απ' το σπίτι μου μια βάρκα με ανεβασμένα και άδεια τα πανιά, καθρεφτισμένα απόλυτα μέσα στο νερό, σαν εικόνα σε τραπουλόχαρτο.

Αίσθημα πως αν δεν ανοίξει μια ελάχιστη χαραμάδα σ' αυτό το κλειστό όραμα, όλα μπορεί ν' αδειάσουν από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και να σ' αφήσουν γυμνό και μόνο, γυρεύοντας ελεημοσύνη, τραυλίζοντας λόγια χωρίς ακρίβεια, χωρίς αυτή την καταπληκτική ακρίβεια που είδες.

Γύρισα την κάμαρα μου, ζαλισμένος όπως είπα, σχεδόν αλαφροϊσκιωτος, κι έκλεισα τα ανατολικά παραθυρόφυλλα, αφήνοντας μονάχα το μουντό φως του βοριά.

(σελ. 66) * (Μαρούλη) αδελφή της Μαρώς Ζάννα