Πέμπτη, Φεβρουάριος 1947

Καυτά επιφωνήματα, μα βέβαια.
Θυμάμαι εκείνες τις μέρες του Πόρου και την ανυπομονησία μου όταν άκουα: "Τι ωραία! τι θαύμα! τι μαγεία!" Το βράδυ διάβαζα την εφημερίδα σα να ξεσκέπαζα μιαν άθλια πληγή. Αυτό το φως κι αυτή η πληγή — το πάει κι έλα, ανάμεσα στο φως της ημέρας και την τραγωδία των ανθρώπων που σου στρίβει τ' άντερα: ο γάμος τ' ουρανού και της κόλασης, αυτό ήταν το πάθος της όμορφης μέρας.

Πρέπει να είσαι πολύ ζωντανός, να 'χεις σπάσει τα παγίδια σου σε πολλές Συμπληγάδες για να κρατήσεις αυτό το πάθος. Πρέπει να 'χεις αγαπήσει τη ζωή σαν ένας άνθρωπος που έχει κρατήσει μέσα του, σ' όλες τις ηλικίες, το παιδί που ήταν.
Όχι σαν άνθρωπος-ορχήστρα.

Μου έχει κάνει τόση εντύπωση τον είδα λίγες φορές σε πολύ παλιά χρόνια. Η γκρανκάσα στη ράχη, το φυσερό που φυσάει την κλαπαδόρα κάτω απ' τη μασχάλη, τα κουδούνια στο καπέλο και στους αστράγαλους. Κυρίως οι σπασμένες απάνθρωπες κινήσεις. Πόσοι τέτοιοι; Τους ξεχνάς, και όταν τους ξανάβρεις, αναγνωρίζεις αμέσως τον τριμμένο σκοπό και τις σπασμωδικές κινήσεις εντόμου πιασμένου στο δίχτυ της αράχνης.

Ψάχνεις τα ζωντανά σώματα και την Chorale, τη φρίκη και το ύψος, την αναπότρεπτη ορμή της βλάστησης που σπάζει πέτρες. Θεέ μου, τι γίνουνται όλα τούτα μέσα στον άνθρωπο-ορχήστρα, πίσω από τα κουδούνια που μας πληγώνουν σαν αγκάθια. Διώξαμε τη χάρη από τη ζωή μας - αυτό μας λείπει.

Αυτό που είδα τη άλλη φορά στον καραγκιοζοπαίχτη Σπαθάρη. Ήρθε στο σπίτι πεινασμένος, σε απόγνωση. Κι όμως πως μιλούσε. "Το ταβάνι τρέχει, Κύριε. Δεν έχουμε ηλεκτρικό. Τώρα που παντρεύονται οι άνθρωποι μέσα στα αεροπλάνα, δεν έχουμε ηλεκτρικό".
"Πότε σπάζει το γυαλί της λάμπας, πότε το πετρέλαιο είναι νοθευμένο.
Και το σπίτι μου, βλέπεις, είναι εργοστάσιο.
Άμα βραδιάσει, με πιάνουν οι μαύρες σκέψεις. Αρπάζω τότε τα χαρτιά και τα κοπίδια, και φτιάνω τον Κοπρίτη, τον Μπιτσικόκο, τον Καραγκιόζη." ⇒ περισσότερα

Aυτό που δεν μπορώ να κάνω εγώ. Ντρέπομαι που κάνω τόσο λίγο, όταν ακούω τέτοιους ανθρώπους.