• Περί
  • Editorial
  • Περιεχόμενα
  • Ενημέρωση
  • Αρχική
• Λογοτεχνία
  • 19ος Αιών
  • Παράγραφος
  • Ποιητές
  • Συγγραφείς
  • Κείμενα
  • Βιογραφίες
• Θέματα
  • Άρθρα
  • Απόψεις
  • Νεώτερα
  • Ειδήσεις
• Ασχολίες
  • Ενδιαφέροντα
  • Γιόγκα
  • Ρητά
  • Είπαν
  • Downloads
• Χρόνος
  • Κάθε-Μέρα
  • Ταξίδια
  • Συνταγές
  • Εμφάνιση
  • Ταινίες
• Τέχνες
  • Γενικά
  • Λογοτεχνία
  • Πολιτισμός
  • Ζωγραφική

Γιώργος Σεφέρης/ Ημερολόγιο Ε΄ "Μούγλα/ Σμύρνη"/ ^{Μ. Ασία}

Τρίτη πρωί Νομίζω χρόνια να κοιμηθώ έτσι ίσως από τον καιρό του Πόρου ξαναβρίσκω τον εαυτό  μου - ά λ λ ο ς άνθρωπος. Για μια στιγμή η παρόρμηση εκείνου του ποιήματος... Χτες, προτού με πάρει ο ύπνος στο χαριτωμένο τούτο τσαντηράκι, τριζόνια, σκυλιά, πέταλα αλόγων (στο πλευρό μου περνά το μονοπάτι), διάλογος δυο γκιώνηδων, κι απόμακρα τα βατράχια - άπειρα νυχτερινά αρώματα. Άραξα σ' ένα χρόνιο λιμάνι, εδώ το αίμα χτυπά στα πεύκα στις πέτρες που γυρεύουνε να ζήσουν πάλι τ' αγκάλιασμα... κάτω απ' την καρυδιά λάμψη του πέλεκα... γάλα που άφησε το κομμένο σύκο να σταλάξει και το κορίτσι σημαδεμένο στην ωμοπλάτη για τη θυσία τ' αλαφρό κορίτσι... Φτάσαμε χτες κατά τις 20.30 εδώ, στην κατασκήνωση του Axel Persson - ήταν σχεδόν σκοτεινά. Στο διάβα μας βρίσκαμε και χάναμε κάθε τόσο κομμάτια του αρχαίου δρόμου, οι χωρικοί μας αντιπερνούσαν λέγοντας "τακ-τακ", το σουηδικό χαιρετισμό που έμαθαν. Μόλις ξεπεζέψαμε, ο Άξελ μας πήρε και μας έδειξε τον τόπο της ψυχής του, το ιερό του Δ ι ό ς Σ τ ρ α τ ί ο υ - το μνημονεύει ο Ηρόδοτος (V.119) - τον έχω μαζί μου. Ο Άξελ θυμάται το χωρίο απ' έξω (...) Το άγιο άλσος ζει ακόμη με τα πλατάνια (ανάμεσα σε πεύκα και ροδοδάφνες). Το φεγγάρι ήταν αρκετά μεγάλο - τα μάρμαρα του μικρού Ιωνικού ναού ήταν ζωντανά με την ωχρότητα της σάρκας. Παράξενο αίσθημα, ο ι κ ε ί ο και όχι οικείο, μέσα στη νύχτα  του κόρφου αυτού του βουνού που άνοιξαν και άφησε να ξαναφανούν τούτα  τα σημάδια της ζωής. Η σκηνή μου είναι στημένη κάτω από μια μεγάλη καρυδιά. Με πήρε ο ύπνος χτες καθώς κοίταζα μια παλάμη από φως του φεγγαριού ν' αγγίζει τα πόδια  μου (σ. 190) Έπειτα, κατά τη ΣΜΥΡΝΗ: Γνώριμος αέρας, γνώριμο ύφος της εξοχής, και τ' άρωμα των βοτάνων. Έπειτα, σιγά σιγά από μέσα, σου ανεβαίνει στο μυαλό η γνωστή στη μνήμη και τόσο άγωστη τώρα πολιτεία— Θεέ μου, τι πάω να κάνω. Κατεβήκαμε στο Tuccar Kulubu (Λέσχη Εμπορίου) - το αλλοτινό Sporting. Εδώ από πίσω ήταν κάποτε το σπίτι μας. Σαββατόβραδο χόρευαν κάτω. Εβραίοι, μας είπαν στο τραπέζι. Αργότερα πρόσθεσαν πως αυτοί πήραν στη Σμύρνη τη θέση των Ρωμιών. Μετά το γεύμα, δυο βήματα προς το μέρος του σπιτιού μας: Το τ ί π ο τ ε. Κι ακόμη λίγα βήματα στο "Κε". Συλλαβίζεις με δυσκολία τα σβησμένα γράμματα. Είμαι αλλού. Σα να 'θελε να με συνεφέρει, ο διπλωμάτης συνοδός μου ψυθιρίζει: "Οι Έλληνες λένε πως οι Τούρκοι έκαψαν τη Σμύρνη. Οι Τούρκοι λένε πως οι Έλληνες την έκαψαν. Ποιός μπορεί να ξέρει την αλήθεια;" Δεν έχω κ έ φ ι για συζήτηση. Όπως αν τύχει και μπεις μια νύχτα στην πολιτεία που σ' ανάθρεψε κι έπειτα συθέμελη τη χάλασαν και τη ξαναχτίσαν και παλεύεις να μετακινήσεις άλλους καιρούς για να ξαναβρεθείς... (σελ. 197) Αφηγηση προσφυγα της Πόλης