Δευτέρα, 16 Απρίλη

Ξεκινήσαμε από τον Πειραιά το Σάββατο με το ίδιο καράβι που μ' έφερε από την Πόλη. Η Μ. γρήγορη και καλή ανάρρωση.

Χτες, στ' ανοιχτά, δυο χελιδόνια, παραστρατημένα, ήρθαν στο καράβι.

Στις 14.00 κατεβήκαμε στη ΝΑΠΟΛΗ:
Μεσογειακές πολιτείες με την παλιά προσήνεια, χοντρές βρισιές και ρούχα που στεγνώνουν στους δρομάκους· συχνά μεγάλη φτώχεια, άνθρωποι με απίστευτα κουρέλια.
Φυσιογνωμίες θα 'λεγες σκαλισμένες σε ξύλο ή αντιγραμμένες από νευρόσπαστα κουκλοθεάτρου.

Γέροι και γριές όπως δεν είδα εδώ και χρόνια, στοιχειωμένοι· γριές με βέλα και καπέλα άλλων καιρών προμουσολινικά ή πιραντελλικά· -μια κρατώντας ένα δεμάτι άσπρες βιόλες μισομαραμένες· μια άλλη αφάνταστα ρυτιδωμένη, αλλά ίσια ακόμη, όλο φτιασίδι.

Κάπου, σε γωνιές, παίρνει το μάτι σου θεάματα ωμού αγιωτικού ρεαλισμού· ένας εσταυρωμένος, πίσω από ένα παραπέτασμα- φριχτά βαμμένο ομοίωμα του κρεουργημένου ανθρώπινου αίματος.

Μπορέσαμε να πάμε μια ώρα στο Μουσείο· δε γύρεψα να ιδώ άλλο από τα φρέσκα της Πομπηίας. Τα μωσαϊκά, μόνιμη ανάπλαση.

Ήπιαμε μπίρα σ' ένα λιμανάκι με βάρκες και κότερα. Μισόγυμνα παλικάρια· "τουριστικός" σεξουαλισμός από αυτόν που θέλγει τις Αμερικάνες - γενικά, λαγνεία στα μάτια των νέων· δεν έτυχε ν' αντικρύσω μια όμορφη γυναίκα.
Ζεις ανάμεσα σ' αυτούς τους ανθρώπους και συλλογίζεσαι τον δικτάτορα, εκείνον το δράκο που μοίραζε καρπαζιές.

Ναπολιτάνικη δύση· αυτά τα χρώματα. Σ' αυτό το είδος η Πόλη είναι σημαντικά ανώτερη και πιο αρχοντική.