Γιώργος Σεφέρης ('45) εποχή των διακοπών στη "Βίλα Γαλήνη", Πόρος: Ο Πόρος έχει κάτι από τη Βενετία: Κανάλι, επικοινωνία ανάμεσα στα σπίτια με βάρκες, χλιδή, νωχέλεια, αισθησιακό πειρασμό, τόπος για διακεκριμένους διεθνείς ερωμένους...

Εδώ συναντάται η Κυρία Ζεν, με τον Κύριο Ρωθλάουφ... —Πρόκειται για λογοτεχνική επινόηση για να δείξει τα δύο alter ego του Σεφέρη: O διπλωμάτης του υπουργείου, o κινούμενος στους κοσμικούς και λογοτεχνικούς κύκλους των Αθηνών, σε αντίθεση με τον Σεφέρη του Πόρου, τον λογοτέχνη, τον άνθρωπο που αρέσκεται στη μοναξιά της Φύσης, τον σκεπτόμενο άνθρωπο για τα ζητήματα της Φύσης, του Καιρού, της Ιστορικής στιγμής - εν αντιθέσει με τον δρώντα κύριο Ρωθλάουφ, που μεταλάσσεται αναγκαστικά ευρισκόμενος πάντα σε οξεία αντίθεση με την κοσμοπολίτισα(!) κυρία Ζεν που εκπροσωπεί το ζητούμενο (;) ερευνούμενο (;) ξορκισμένο (;) —δεύτερο alter ego του...

Εν ολίγοις το ένα alter ego, αναγκαστικό εκ των κοινωνικών συνθηκών, ανοίγει το δρόμο στο ξορκισμένο 2ο Εγώ - της χλευαζόμενης από τον ίδιο, Κας Ζεν που βρίσκεται "υπό" τον "κοσμικό" Κο Ρωθλάουφ (Ο ένας ο κοσμικός, η άλλη γίνεται κατά τα αυστηρότατα πάντα κριτήρια του ποιητή "σούργελο").

Μια άλλη εκδοχή του όρου αφορά στην τελευταία υποσημείωση αλλά με τη σημασία της Απόλυτης Απραξίας - κι αυτό συνιστά ένα ακόμη alter ego του Σεφέρη που κι αυτό το καυτηριάζει σαν το επισημαίνει - γι' αυτό και πάντα θέλει να βρίσκεται εν μέσω κάποιας εργασίας είτε πνευματικής είτε χειρωνακτικής - κόβοντας ας πούμε ξύλα ή σκαλίζοντας το ξύλο, δημιουργώντας ένα υποτυπώδες ξύλινο παιχνίδι.

Ένα τέτοιο παιχνίδι-κούκλα είναι φτιαγμένο από ξύλο και κρέμεται στο ταβάνι του καθιστικού του σπιτιού της οδού Άγρας της Αθήνας.