1950 - Δευτέρα, 16 Γενάρη

Κρύο· από τότε που ήρθαμε στην Άγκυρα πρώτη φορά όλα τα σπουργίτια, χωρίς εξαίρεση, χάθηκαν.
Τις νύχτες πέφτουμε πολύ χαμηλότερα από τους είκοσι, υπό. Aπό το γυρισμό μας απ' την Πόλη: συνέχεια της αντιγραφής ημερολογίων· ετοίμασα και έστειλα στην Αθήνα συλλογική έκδοση των ποιημάτων (1924-1946)· έγραψα το γράμμα για την Κίχλη.
Tα δυό τελευταία μου πήραν κάμποσες μέρες. Στις 12 του μηνός ξανάπιασα τον Καβάφη· αν δεν τον τελειώσω τώρα πρέπει να τα κάψω όλα αυτά τα χειρόγραφα.

Τετάρτη, 1 Μάρτη

Ο φοβερός πόλεμος που κάνει η πλάση για να μην υπάρξει ο Ποιητής.

Τετάρτη, 15 Μάρτη

Με τα βιβλία που είχε την καλωσύνη να μου φροντίσει ο Ζή, στο Παρίσι, έλαβα το ημερολόγιο του Stendhal.

Αρχίζει έτσι: "Milan, le 28 Germinal de l'an IX. - J' entreprends d' ecrire l' histoire da ma vie jour par jour. Je ne sais si j' aurais la force de remplir ce projet, déjà commencé a Paris. Voilà déjà une faute de français - il y en aura sûrs beaucoup, par ce que je prends pour principe de ne pas me gêner et de n' effacer jamais". (εγώ υπογραμμίζω)

Tη συλλογίζομαι αυτή την περικοπή τούτη τη βδομάδα. Πάει καιρός που άρχισα την τακτοποίηση των προσωπικών μου σημειώσεων, από το 1925. Σποραδικά πρόπερσι- εντατικά από το γυρισμό μας απ' την Προύσα ως το τέλος του '49, με την παρένθεση του φθινοπωρινού ταξιδιού μας στην Πόλη. Έγραφα, πολύ πιο ακατάστατα, κι εγώ "sans me gêner et sans effacer".

Όμως δεν είχα ποτέ σκοπό να γράψω τη ιστορία της ζωής μου μέρα με τη μέρα. Μέρα με τη μέρα ζούμε τη ζωή μας "δεν τη γράφουμε" - τo γράψιμο, ό,τι και να κάνεις είναι μόνο ένα μέρος της ζωής.

15 ΜΑΡΤΗ ΤΕΤΑΡΤΗ Βράδυ

Πέρασα περιόδους μεγάλης αμφιβολίας για την αξία που θα μπορούσαν να έχουν τα έργα μου. Προχώρησα στη ζωή, πολύ μόνος, χωρίς βοήθεια (αλλά ποιός την έχει;), εκτός από δυο ανθρώπους, άσχετους με τα γράμματα, και την επιμονή μου. Καθώς κοιτάζω τώρα τα περασμενα, θα την έλεγα επιμονή νέγρου.
Ως τα '36 ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Δεν ξεχνώ πως ύστερα απ' τη Στροφή, βρέθηκαν φίλοι που μου έδειξαν και την αγάπη τους και την προσήλωση τους. Αλλά δεν εννοώ αυτό, εννοώ, όταν λέω βοήθεια, τον άνθρωπo που βοηθεί στις κρίσιμες στιγμές της αμφιβολίας και δέχεται όταν είναι ακόμη φρέσκα, τα τολμήματά σου - αυτό μου έλειψε. Τώρα πια - αυτές τις μέρες έκλεισα τα πενήντα - ξέρω τι είμαι. Ξέρω ποιοί μπορεί να με παραδεχτούν και ποιοί να με αρνηθούν. Μ' ενδιαφέρουν οι πρώτοι κι απ' τους δεύτερους οι καλίτεροι μου. Προσθέτω, χωρίς δισταγμό, πως εύχομαι να φανερωθούν. καλύτεροι, έστω και αν πρόκειται να με σβύσουν απ' τη μνήμη των ανθρώπων.

Ημερολόγιο Ε΄Μέρες του '45 Εκδόσεις Ίκαρος 1971 (σελ. 153)